Persoonlijk vind ik de situatie schrijnend; geen handdruk, geen knuffels, geen shiatsu 😥.
Mijn hart snapt er niets van. De toegestopte verhalen – je kent ze wel-, vertellen je hoofd dat het goed is om afstand te bewaren. Ik verzin ook andere verhalen: Ons immuunsysteem, kunnen we dat niet inschakelen om het virus de kop in te drukken. Zo doen we het al heeeeel lang. Zo probeert iedereen zijn eigen waarheid te vormen en ondertussen conformeren we aan een ander-halve-meter maatschappij.
Wordt hiermee niet het kind met het badwater weggegooid?
Aanraken is zoiets essentieels in het menselijk leven. Het is de plek waar lichaam en geest samenkomen. Het magische moment van samenkomen van mensen, die elkaar na een lange reis weer zien en elkaar in hun armen sluiten, of een knuffel bij intens verdriet. Het samenkomen dat zelfs leidt tot de geboorte van een nieuw leven. Hoe kunnen we daar afstand van doen?
Dan verliezen we meer dan lijf en goed, dan dooft het licht.
Midden in deze we-nemen-afstand-van-elkaar-tijd overleed mijn vader. Zijn licht ging uit en de dood is onherroepelijk hierin. Onze wegen komen niet meer samen.
Je zou zeggen dat is dubbelop. Alleen de ironie wil dat zijn overlijden het samenkomen juist bevorderde. Wonderlijk. Zo stonden alle geliefden aan zijn bed in het ziekenhuis, waar een paar uur eerder nog strenge maatregelen golden. En na de crematie, in de tuin, was iedereen bij elkaar, dat was al heel lang niet meer voorgekomen.
En zo zie ik ook gezinnen weer samen komen. Kinderen bloeien op onder de aandacht van hun ouders en hun banden worden hechter. Ook in de buurt. Genietend aan de gracht heb je weer tijd voor contact en verhalen en leer je de buren beter dan ooit kennen. In de onderstroom komen we weer samen. En dat kan ook niet anders.
Het is volgens mij een eeuwigdurende dans. Samen komen en weer loslaten. Dood en leven. Het één kan niet zonder het andere. Ze hebben elkaar nodig.
Het elastiek rekt nu uit tot anderhalve meter en wellicht nog verder.
We nemen afscheid van ons oude leven, waarin we onbezorgd samen kwamen en shiatsu gaven. Dat is alsof de dood op de deur klopt. Iedereen reageert dan ook anders.
Het is een grote oefening in overgave, vermengd met de angst voor het onbekende.
De sensaties, of het nu rusteloosheid, verwarring, verlangen of eenzaamheid is. Het kan ook een uitnodiging om in de ondergrond van je innerlijke landschap te kijken. Het besef dat het oude niet terugkomt. Rouw is wat je rest. Laagje voor laagje. Tot de bodem bereikt is.
En weet, en dat kan niet anders, op een dag schudden we elkaar weer de hand, geven we elkaar een knuffel of beter shiatsu
🙌.
Een persoonlijke noot van Bart Bloemers (Shiatsuplatform)
trainerBart Bloemers