Interview: Janine Wats Beeld: Adobe Stock
“Ik geloof niet in alternatieve behandelingen,” zei mijn huisarts toen ik haar vroeg mij een Verklaring Medische Noodzaak te geven, zodat ik in deze lockdown toch naar mijn shiatsu-therapeut kon gaan. Ik had moeite om mijn geduld te bewaren. Ik zei: “Jij hebt een eed afgelegd dat je mensen in nood zal helpen. Dat is de kern van je opdracht, het hoogste doel. Het gaat hier niet over waar jij in gelooft, het gaat over waar ik baat bij heb. Met deze therapie, kan ik een menswaardig bestaan leiden. Het enige wat ik van je vraag is een verwijzing. Wat is die eed nog waard, als jij mij die zorg ontzegt!”
Leven was overleven
11 jaar geleden kreeg ik een hersenbloeding. Daardoor is de rechterkant van mijn lichaam aangetast. Sindsdien heb ik grote moeite met harde geluiden en de verwerking van prikkels. Ik voel me vaak angstig, ik ben gespannen, snel emotioneel en heb concentratieproblemen. Maar bovenal ben ik ongelofelijk moe.
De afgelopen jaren heb ik ontzettend mijn best gedaan om mijn leven terug te krijgen. Ik werkte als docent orthopedagogiek. Ik was goed in mijn vakgebied en dol op mijn werk. Na mijn revalidatie heb ik, met hulp van mijn werkgever, alles uit de kast gehaald om weer aan het werk te kunnen. Maar ik ging steeds verder achteruit. Mijn kwaliteiten zaten wel in me, maar ze konden er niet meer uit.
Shiatsu-therapie is het allerbeste wat me de afgelopen vijf jaar is overkomen.
In die tijd kon ik per dag twee a drie uur besteden aan de hoogst noodzakelijk dagelijkse dingen. Tussendoor lag ik uren in bed of moest ik slapen. Ik zat als het ware gevangen in mijn lichaam. Voelde me slecht en ik slikte antidepressiva. Leven was overleven. En toch hield ik altijd het gevoel dat ik meer uit mezelf kon halen. Ik wist alleen niet hoe.
Ik heb talloze therapieën geprobeerd om de geblokkeerde energie in mijn lichaam en geest weer te laten stromen. Soms had ik daar wel baat bij. Maar er veranderde nooit iets wezenlijks in mijn bestaan.
Kracht en vitaliteit
Shiatsu-therapie is het allerbeste wat me de afgelopen vijf jaar is overkomen. Door de behandelingen van Pascale Verbeeck, begon de geblokkeerde energie in mijn lichaam weer te stromen. Het was alsof alles weer contact kon maken met elkaar. Gaandeweg kreeg ik meer kracht en vitaliteit en kwam er ruimte in mijn leven: Ik kon weer einden fietsen, ging zwemmen. Ik maakte weer wandelingen. Op een gegeven moment ontdekte ik dat ik, als ik het een beetje goed plande, zelfs anderhalf uur per dag kon lezen of een film kijken met mijn man. Mijn leven werd breder, kreeg weer betekenis. Overdag slapen deed ik niet meer. Ik had nooit gedacht dat dat nog haalbaar zou zijn voor mij.
Menselijke waardigheid
Sinds het kabinet heeft bepaald dat shiatsu geen cruciale zorg is, speelt mijn leven zich weer af tussen 11.00 uur en 14.00. Ik fiets en wandel nog maar af en toe kleine stukjes. Therapeutisch zwemmen gaat helaas ook niet meer, omdat de zwembaden gesloten zijn. De spanning in mijn lichaam en geest nemen hand over hand toe. Eigenlijk is mijn hele systeem weer van slag aan het raken. Om 18.00 uur moet ik gaan slapen, anders houd ik dit ‘restant van mijn leven’ niet vol.
Een verwijzing heb ik nooit gekregen van de huisarts. Er verder over praten wilde ze niet. Want Shiatsu heeft in deze crisis nu eenmaal niet de status van essentiële zorg en regels zijn regels. Op mijn cynische vraag of het dan wel mogelijk was een afspraak te maken om opnieuw te starten met antidepressiva, werd wel positief gereageerd. Maar ik heb niets aan symptoombestrijding. Ik wil graag deelnemen aan het leven. Er zit veel in mij. En ik weet nu dat ik, met hulp van shiatsu, een boel kan bereiken. Of dat nog gaat gebeuren? Geen idee. Het gaat hier over gezondheidszorg op maat.
Gezondheidszorg is politiek geworden en business.
Als pedagoog weet ik dat het begin van heling begint in de verbinding tussen hulpverlener en patiënt, nooit in een systeem. Mensen hebben een ziel, hun behoeften en noden kun je niet over één kam scheren. Die visie op hulpverlening is in de afgelopen jaren steeds verder uit beeld geraakt. Gezondheidszorg is politiek geworden en business. En als we niet oppassen wordt het straks ook nog een machtsmiddel. Bewust of onbewust, gaan beleidsmakers volledig voorbij aan wat het betekent om ‘mens’ te zijn.
Ik ben nooit politiek actief geweest. Ik voelde nooit de behoefte. Nu wel, maar nu heb ik er geen energie meer voor. Ik hoop dat mijn verhaal er direct of indirect aan bijdraagt dat mensen die afhankelijk zijn van complementaire zorg, zo snel mogelijk weer geholpen kunnen worden. Maar vooral dat er bij sommige beleidsmakers een lichtje aangaat. Want dit beleid tast mensen aan in hun waardigheid.
De volledige naam van Anikó is bekend bij de redactie.
